Lubczyk – właściwości, nasiona, korzeń. Nalewka z lubczyku
Aktualizacja: 20 maja, 2024
Lubczyk to roślina traktowana głównie jako przyprawa, która urozmaica smak wielu dań, m.in. mięs czy sosów. Jego właściwości zdrowotne są mało znane i niestety niedoceniane. Skuteczność wykazuje zarówno w obrębie przewodu pokarmowego, jak i moczowego. Według niektórych doniesień działa nawet jako afrodyzjak. Więcej szczegółów dotyczących tej charakterystycznej rośliny w artykule.
Lubczyk
Lubczyk jest rośliną wieloletnią z rodziny Baldaszkowatych. Jego pochodzenie nie jest dokładnie określone, przypuszcza się, że jego rodzimym krajem jest Iran. Obecnie jest bardzo popularny i uprawiany na terenach całego świata, zarówno na plantacjach zielarskich, jak i w ogródkach działkowych oraz przydomowych. Rozwijając się osiąga długość do 2 m. Charakteryzuje się zapachem przypominającym selery, a według niektórych uważana jest za naturalną „maggie”. Jako surowiec leczniczy stosuje się korzeń oraz owoc lubczyku.
Właściwości lubczyku
Według badań lubczyk charakteryzuje się lekkim działaniem moczopędnym. Ilość wydalanego moczu nie wzrasta znacznie, jednak istotnie zwiększa się w nim liczba jonów chloru, potasu i sodu, a nawet kwasu moczowego. Przypuszcza się, że przyspiesza filtrację kłębuszkową i ułatwia przepływ krwi przez naczynia nerkowe. Dodatkowo wykazuje aktywność rozkurczową na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i w nieco mniejszym stopniu układu moczowego. Wpływa na przywrócenie prawidłowego napięcia mięśniówki jelit, a nawet właściwego rytmu perystaltyki. Przeciwdziała także wzdęciom i ułatwia usuwanie gazów z jelit. Roślina ta pełni funkcję rozluźniającą mięśnie gładkie dróg żółciowych, jednocześnie ułatwiając przepływ żółci do dwunastnicy. Ponadto poprzez pobudzenie czynności wydzielniczych żołądka, wspomaga trawienie i ułatwia przyswajanie pokarmów. Zgodnie z doniesieniami, jest niezwykle skuteczny w zaburzeniach miesiączkowania, szczególnie spowodowanych stanami skurczowymi w obrębie narządów rodnych. Co ciekawe wywiera pozytywny wpływ na procesy fermentacyjne, dzięki działaniu bakteriobójczemu na bakterie saprofityczne, znajdujące się w przewodzie pokarmowym. W medycynie ludowej Europejczyków słynny jest jako środek wzmagający popęd płciowy.
Nasiona i korzeń lubczyku
Korzeń lubczyku jest bardzo często stosowany i wchodzi w skład wielu mieszanek ziołowych. Wykazuje skuteczność w stanach zapalnych dróg moczowych, a także w kamicy moczanowej. Dodatkowo polecany jest w chorobach serca, jak również jako środek wiatropędny. Ważne jest to szczególnie u osób starszych, u których dzięki obniżeniu nacisku jelit na przeponę, ułatwia pracę serca. Co więcej wykorzystywany jest jako surowiec łagodzący nieżyty przewodu pokarmowego i wzmagający wydzielanie żółci. Nasiona ziela są rzadziej stosowane, głównie jako środek aromatyzujący do wypieku chleba, przygotowywania zup, sosów, mięs czy słodkiej herbaty z miodem. Wykazują głównie funkcje zwiększające wydalanie moczu i oczyszczające, a także uspokajające i przeciwdrgawkowe.
Nalewka z lubczyku
Najczęściej przygotowuje się ją z korzenia lubczyku, gdyż w nim występuje największe skoncentrowanie składników odżywczych.
Składniki:
- 50g korzenia lubczyku
- Pół litra spirytusu 70%
Przygotowanie: w litrowym słoiku lub butelce umieść wysuszony korzeń (może być sproszkowany) i zalej alkoholem. Naczynie zakręć i wymieszaj dokładnie, a następnie odstaw całość w ciemne i chłodne miejsce na 10 dni. Pamiętaj by codziennie wstrząsać butelką/słojem. Po tym czasie nalewka jest gotowa. Należy ją spożywać 3–4 razy w ciągu dnia, w ilości 1 łyżeczki rozcieńczonej odrobiną wody.
Podsumowując lubczyk jest ziołem doskonale wszystkim znanym, dodawanym do zup, mięs i sosów. Mało kto zna jego zdrowotne oddziaływanie na organizm, a szkoda, gdyż wpływa korzystnie na różnorodne partie organizmu. Jego charakterystyczny smak powoduje, że spożywanie jego przetworów to łączenie przyjemnego z pożytecznym.
Literatura:
- A. Ożarowski, W. Jaroniewski: „ Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie.”, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa, 1987.
- A. Ożarowski: „Ziołolecznictwo. Poradnik dla lekarzy.”, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa, 1982.
- J. Muszyński: „Ziołolecznictwo i leki roślinne (Fytoterapia).”, Wydawnictwo Prawnicze i Naukowe, Warszawa, 1951.