Chlor – właściwości. Chlorki we krwi, norma

Aktualizacja: 14 maja, 2020

Czy wiesz, że chlor należy do grupy makroelementów, co oznacza że jego zapotrzebowanie przewyższa wartość 100 mg na dobę? Jakie jest jego dzienne zapotrzebowanie? Szczegółowe informacje znajdziesz w poniższym artykule.

Chlor (Cl)

W przyrodzie chlor należy do grupy fluorowców. Jest dość rozpowszechnionym pierwiastkiem.

W naturze występuje w formie chlorków tworzących minerały takie jak:

• halit (sól kamienna),
• sylwin (chlorek potasu),
• karnalit (uwodniony podwójny chlorek potasu i magnezu).

W ludzkim organizmie chlor znajduje się w:

• płynach ustrojowych – w płynie mózgowo-rdzeniowym, ślinie i kwasie solnym w żołądku,
• tkankach.

Pierwiastek ten magazynuje się w skórze i tkance podskórnej oraz kościach. U dorosłej osoby jego zawartość w organizmie stanowi 84 g. Dzienne zapotrzebowanie na chlor wynosi 2300 mg u młodzieży, dorosłych oraz kobiet w ciąży i karmiących. Wraz z wiekiem zapotrzebowanie na ten makropierwiastek spada, co wynika z jego nierozłącznej współpracy z sodem oraz rekomendacji niskiego spożycia sodu w ramach profilaktyki nadciśnienia tętniczego. Z związku z tym niedobór chloru spotyka się rzadko i jest on uwarunkowany raczej toczącym się w organizmie procesem chorobowym niż niewłaściwym żywieniem. Głównym źródłem chloru w diecie jest sól kuchenna.

Chlor – właściwości

• Jest żółtozielonym trującym gazem o ostrym zapachu z rodzaju niemetalu, w związku z czym był wykorzystywany podczas I wojny światowej jako gaz bojowy hamujący czynności oddechowe.
• Rozpuszcza się w wodzie, tworząc wodę chlorową, substancję silnie utleniającą, dlatego wykorzystywany jest do dezynfekcji wody.
• Jest bardzo aktywny chemicznie, gdyż reaguje bezpośrednio niemal ze wszystkimi pierwiastkami, tworząc chlorki, chlorowodór, kwas solny, pod– i nadchlorany, chloryny i chlorany.

Chlorki we krwi:

1. Jon chlorkowy w ludzkim organizmie w towarzystwie sodu:
   • reguluje równowagę kwasowo-zasadową,
   • reguluje gospodarkę wodno-elektrolitową,
   • utrzymuje ciśnienie osmotyczne;
   • wraz z chlorkami potasu i sodu odpowiadają za prawidłową pracę serca;
   • służą do wytwarzania kwasu solnego w żołądku;
   • aktywują wydzielanie amylazy ślinowej.

Chlorki – norma

Prawidłowe stężenie chlorków we krwi lub jej surowicy wynosi 98–106 mmol/l.

Równolegle do chlorków oznacza się pozostałe elektrolity (jonogram) jako:

• kationy: sodu, potasu, wapnia i magnezu;
• aniony: chloru, wodorowęglanów, fosforanów.

Zbyt wysokie stężenie chlorków świadczy o odwodnieniu hipertonicznym, nadmiernej podaży NaCl lub kwasicy metabolicznej spowodowanej utratą HCO3 przez przewód pokarmowy lub nerki.

Zbyt niskie stężenie wskazuje z kolei na niedobór sodu, który z chlorkami we krwi powinien znajdować się w proporcjach 1:1. Wymioty, biegunka lub obfite pocenie się mogą wywołać niskie stężenie chlorków z jednoczesnym utrzymywaniem się jonów sodu na prawidłowym poziomie.