Kmin rzymski – właściwości, odchudzanie. Kmin rzymski a kminek

Aktualizacja: 10 kwietnia, 2024

Kmin rzymski, inaczej kumin, powinien nam się kojarzyć nie tylko z przyprawą egzotyczną, korzennym, gorzkim zapachem, klimatem śródziemnomorskim, ale również z poprawą profilu lipidowego. Czy słusznie możemy zdrabniać nazwę kminu rzymskiego, mówiąc na niego kminek?

Kmin rzymski

Kmin rzymski (Cuminum cyminum), inaczej kumin, jeera, kmin pluskwi, należy do roślin jednorocznych oraz charakteryzuje się mocno pierzastymi liśćmi i białymi lub nieco czerwonymi kwiatami. Owoc rośliny to owalna rozłupnia, która wydziela intensywny, gorzki, korzenny zapach [1]. Pochodzi z wybrzeża Morza Śródziemnomorskiego oraz z zachodnich i środkowych terenów Azji. Opisywany już w Biblii, stanowił przyprawę chętnie wykorzystywaną przez starożytnych Egipcjan i mieszkańców Bliskiego Wschodu [1]. Przydatny jest w kuchni, kiedy chcemy urozmaicić danie. Jego niezwykły, korzenny aromat wzbogaca wiele serów, a także likierów [1].

Kmin rzymski – właściwości

Fructus Cumini, czyli owoc rośliny, jest źródłem olejków eterycznych, w których skład wchodzą: aldehyd kuminowy, aldehyd perylowy, cymen, felandren, pinen, białka, garbniki, żywice i tłuszcze [1].

Znane są jego właściwości regulujące trawienie oraz wzmagające apetyt. W reumatologii kmin rzymski stanowi składnik preparatów przeznaczonych do stosowania zewnętrznego przy występowaniu bolesnych zmian [1].

Co więcej, kumin wykazuje korzystny wpływ na obniżenie poziomu glukozy we krwi. Jak wskazują eksperci, może to wynikać z zawartych w nim składników mineralnych, takich jak cynk i mangan, oraz z obecności aldehydu kuminowego. Z dostępnych źródeł wynika, że w odpowiedniej ilości obniża on poziom trójglicerydów we krwi oraz tzw. „złego” cholesterolu (LDL), jednocześnie podnosząc tzw. „dobry” cholesterol (HDL). Jednak w kwestii cholesterolu opinie są niejednoznaczne. Niemniej powyższe przesłanki mogą upewnić w tym, że warto wykorzystać egzotyczny kumin w kuchni [4–7].

W kosmetologii zaś kumin, ceniony ze względu na zapach, dodawany jest do kremów i preparatów stosowanych do higieny jamy ustnej.

Kmin rzymski – odchudzanie

Okazuje się, że kmin rzymski może mieć korzystny wpływ na redukcję masy ciała. Przeprowadzono kilka badań, w którym zauważono takie właściwości. Przykładowo w randomizowanym badaniu klinicznym podzielono 88 kobiet z nadwagą/otyłością na dwie grupy. W jednej z grup podawano dziennie 3 g kuminu z jogurtem w 2 posiłkach podczas 3 miesięcy. Sam jogurt podawano w grupie kontrolnej. Wszystkim pacjentkom wprowadzono podobny model diety redukcyjnej, a badania antropometryczne i biochemiczne wykonano zarówno przed przeprowadzonym eksperymentem, jak i po nim. Z badania wynika, że kumin stosowany w diecie wykazał poprawę parametrów antropometrycznych. Dodatkowo zauważono korzystny efekt dodatku kminu rzymskiego w postaci obniżenia poziomu cholesterolu (spadek frakcji LDL, wzrost HDL), trójglicerydów we krwi [3].

Kmin rzymski a kminek

Choć obie rośliny wywodzą się z tej samej rodziny (selerowatych, Apiaceae), to jednak są zupełnie różnymi ziołami, o odmiennym smaku, zapachu i właściwościach. Kmin rzymski zdecydowanie stanowi zioło egzotyczne, zaś kminek zwyczajny (Carum carvi L) kojarzony jest bardziej z naszą tradycyjną, polską kuchnią. Kminek zwyczajny jest uprawiany w wielu krajach, również w Polsce, z kolei kmin rzymski nie poradziłby sobie z naszymi warunkami atmosferycznymi. Smak kminu rzymskiego jest bardziej wyrazisty, przez niektórych uważany za bardziej cytrusowy, jego nasiona są dłuższe i większe.

Kminek zwyczajny ma m.in. działanie: rozkurczające jelita, wiatropędne, wzmagające wydzielanie soku żołądkowego, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze. Stosowany jest w zaburzeniach trawienia (uczucie pełności, wzdęcia). Napary z kminku zwyczajnego wykazują właściwości wspomagające naturalne wydzielaniu soków trawiennych, regulując procesy pokarmowe. W herbatkach dla dzieci jest łączony z koprem włoskim [2].

Z pewnością obie rośliny są bardzo wyjątkowe. Kminek zwyczajny polecała do stosowania św. Hildegarda z Bingen, z kolei kmin rzymski chwalony był za swoje właściwości już w Biblii. Warto więc, w zależności od dania, używać w kuchni ich obu.