Analiza pierwiastkowa włosa – interpretacja wyników

Analiza pierwiastkowa włosa jest testem laboratoryjnym określającym ilość składników mineralnych i substancji toksycznych we włosach, które to stężenia odpowiadają poziomom poszczególnych związków mineralnych we krwi. Ta metoda diagnostyczna wykazuje dużą wiarygodność i jest bardzo pomocna w ułożeniu indywidualnie dostosowanego planu dietetyczno-żywieniowego pacjenta. Aby prawidłowo odczytać wyniki badań analizy pierwiastkowej włosa, warto znać kilka ważnych zależności pomiędzy poszczególnymi  stężeniami składników mineralnych i skutkami zaburzeń proporcji między nimi. Na co powinniśmy więc zwracać uwagę przy odczytywaniu wyników?

 

Przedstawienie wyników

Po odesłaniu próbki włosów do laboratorium otrzymujemy zwykle czytelną, graficzną prezentację wyników oraz gotowy opis zawierający ich interpretację. Znajdziemy w nim informacje na temat naszego typu przemiany materii i predyspozycji do określonych chorób oraz omówienie proporcji składników mineralnych odbiegających od normy. Niektóre laboratoria przygotowują również indywidualny program dietetyczno-odżywczy oraz suplementację naturalnymi preparatami odżywczymi, witaminami, składnikami mineralnymi, antyoksydantami, ziołami, które dobrane są indywidualnie na podstawie wyników przeprowadzonej analizy. Pomimo iż zwykle dostajemy wyniki badań wraz z ich gotowym omówieniem, warto mieć podstawową wiedzę dotyczącą wzajemnych zależności między poszczególnymi składnikami mineralnymi i witaminami tak, by lepiej zrozumieć istotę badania i zasadność proponowanych nam zaleceń.

 

Interpretacja wyników – zależności pomiędzy poszczególnymi składnikami mineralnymi i witaminami

Organizm zawsze dąży do równowagi. Dotyczy to także związków mineralnych i witamin, które oddziałują na siebie wzajemnie, a niedobór lub nadmiar jednej odbijać się będzie na stężeniu drugiej. Do wybranych stosunków pomiędzy witaminami i składnikami mineralnymi możemy zaliczyć [1]:

• Sód–potas – wskazują na czynność nadnerczy, gruczołu odpowiedzialnego za wydzielanie steroidów i utrzymywaniu gospodarki wodno-mineralnej organizmu. Wysoka wartość sygnalizuje dużą retencję sodu i możliwe stany zapalne w organizmie, zaś niska – aktywne procesy kataboliczne związane z intensywnym wydzielaniem kortykosteroidów przez korę nadnerczy i niski poziom kwasu solnego w żołądku.
• Wapń–potas – wskazuje na czynność tarczycy, wysoka wartość zwykle sugeruje niedoczynność gruczołu tarczowego i rdzenia nadnerczy, niska – odwrotnie.
• Cynk–miedź – określa równowagę między progesteronem a estrogenami, duża wartość wskazuje na przewagę progesteronu, zaś niska – przewagę estrogenową.
• Sód–magnez – określa ciśnienie tętnicze krwi, wysoka wartość wskazuje na stany zapalne i tendencję do nadciśnienia tętniczego, zaś niska – niedoczynność nadnerczy i niskie ciśnienie tętnicze.
• Wapń–magnez – wskazuje na zaburzenia gospodarki insulinowej oraz układu kostno-mięśniowego. Wysoka wartość może sugerować hiperinsulinemię i zbyt duże napięcie mięśniowe, zaś zbyt mała – wiotkość mięśni i zbyt mały poziom insuliny we krwi.
• Żelazo–miedź – wysoka wartość ma wpływ na zdolność przyswajania żelaza, niska wskazuje na jego niedobór.
• Wapń–żelazo – wysoka wartość może oznaczać predyspozycje do niedokrwistości, niska – zatrucia żelazem, które jako toksyna gromadzi się w wątrobie.

Musimy również pamiętać, iż każdy niedobór lub nadmiar danego związku będzie dawał niekorzystne objawy. Na przykład nadmierne spożycie żelaza może przyczynić się do wystąpienia takich objawów jak: zapalenie stawów, wysokie ciśnienie tętnicze krwi, napięciowy ból głowy, wysoki poziom stresu oksydacyjnego a nawet zmiany strukturalne tkanek i narządów, w którym żelazo będzie się kumulować. Nadmiar miedzi w organizmie wiązany jest z czołowymi bólami głowy, zaś toksyczne związki (kadm, ołów, aluminium) mogą wywołać trudności w nauce u dzieci, osłabienie pamięci i koncentracji.

Kluczowym aspektem zachowania zdrowia organizmu jest utrzymanie odpowiednich stężeń i proporcji pomiędzy wszystkimi składnikami mineralnymi i witaminami. Narzędziem pomocnym w ocenie ich stężenia w tkankach jest właśnie analiza pierwiastkowa włosa. Otrzymane w wyniku tego badania diagnostycznego wyniki analizuje się nie tylko pod kątem stężenia pojedynczych składników, ale także ich wzajemnego stosunku, którego wysoka lub niska wartość może wskazywać na różne stany chorobowe. Mimo iż analiza pierwiastkowa włosa wciąż jest mało popularną metodą diagnostyczną, która nie przez wszystkich naukowców jest uważana za wiarygodną, pojawia się coraz więcej doniesień o jej skuteczności w ocenie stanu odżywienia organizmu i praktycznym wykorzystaniu w ułożeniu planu dietetyczno-suplementacyjnego. Z pewnością warto zainwestować w takie badanie diagnostyczne – szczególnie wiedząc, jak prawidłowo odczytać otrzymane wyniki.