Aktynoterapia – wskazania, przeciwwskazania, biostymulacja i efekty
Aktualizacja: 23 lutego, 2024
Technologia optyczna daje obecnie olbrzymie możliwości w zakresie terapii światłem. Jej działanie jest szczególnie skuteczne w wypadku niedoskonałości skórnych i pozwala korygować szereg problemów dermatologicznych i estetycznych.
Aktynoterapia
Aktynoterapia to rodzaj fototerapii, który polega na odtwarzaniu działania promieni słonecznych w sposób laboratoryjny i kontrolowany. Stosuje się ją w celu leczenia chorobowych zmian skórnych i przeciwdziałania efektom jej starzenia. Terapia świetlna pozwala stosunkowo szybko załagodzić stany zapalne i przywrócić równowagę immunologiczną skóry, a tym samym skutecznie poprawić jej wygląd.
Aktynoterapia – wskazania
Wskazaniem do zabiegu są też blizny, zaburzenia pigmentacji skóry i wszelkiego rodzaju zmiany naczyniowe. Światłoterapia jest skuteczna w walce ze zmarszczkami mimicznymi i zasinieniami skóry pod oczami. Jej stosowanie zalecane jest w przypadku leczenia egzem, trądziku młodzieńczego i różowatego oraz dolegliwości takich jak łysienie plackowate, półpasiec czy opryszczka.
Aktynoterapia – przeciwwskazania
Przeciwwskazaniem do korzystania z zabiegów światłoleczniczych jest uczulenie na światło oraz przyjmowanie leków ulegających fotodegradacji. Nie powinno poddawać się tego rodzaju kuracji kobiet w ciąży oraz osób cierpiących na nowotwory.
Aktynoterapia – biostymulacja
Zjawisko biostymulacji obserwowane jest w obszarze naświetlanym lampą emitującą światło spolaryzowane. Powoduje ono pobudzenie odporności komórkowej, co z kolei przyspiesza proces gojenia w obrębie naświetlanego obszaru. Dochodzi wtedy do zwiększenia miejscowej produkcji kolagenu i poprawy krążenia krwi, co sprzyja regeneracji naskórka. Do uzyskania takiego pobudzenia stosuje się światło z zakresu widzialnego, ale też podczerwień i nadfiolet.
Aktynoterapia – efekty biologiczne i kosmetyczne
W zależności od zastosowanego rodzaju promieniowania świetlnego uzyskane rezultaty będą różne.
- Promieniowanie podczerwone (770 do 15 000 nm) wspomaga terapię przewlekłych stanów zapalnych tkanek miękkich i skóry oraz jej troficznych zaburzeń. Ma też zdolność głębokiego oczyszczania porów skóry. Jego zastosowanie zwiększa efektywność zabiegów kosmetycznych i powoduje lepsze przyswajanie kosmetyków. Co więcej, podczerwień rozkłada struktury tłuszczowe występujące w tkance podskórnej, dlatego też jest skuteczna w walce z cellulitem.
- Promieniowanie w zakresie widzialnym (400nm do około 800nm) przynosi nam wiele korzyści. Dzięki procesom zachodzącym w skórze pod wpływem jego działania dochodzi do pobudzenia układu immunologicznego i sił regeneracyjnych całego organizmu na poziomie komórkowym. Brak odpowiednich drgań w komórkach objawia się różnymi dolegliwościami chorobowymi, ponieważ ich funkcjonowanie nie może przebiegać prawidłowo. Działanie światłem o określonej długości fali, która odpowiada barwie pozwala zniwelować powstałe desynchronizacje i usprawnić ich pracę.
Zabiegi z zastosowaniem barwnego światła należą do tzw. chromoterapii. Współczesna koloroterapia świetlna zajmuje czołowe miejsce wśród alternatywnych metod leczenia. Każda barwa wywiera inny wpływ na nasz organizm.
- Promieniowanie nadfioletowe (100 do 400 nm) jest pochłaniane przez protoplazmę komórek. Ekspozycja na światło, w tym przypadku, skutkuje odczynem fotochemicznym
i w jego następstwie – biologicznym. W skórze poddanej napromieniowaniu dochodzi do pigmentacji, na skutek pobudzenia produkcji melaniny w naskórku. Skóra staje się lepiej unaczyniona, odżywiona i bardziej sprężysta. Zwiększa się również jej odporność skóry na zakażenia, ponieważ światło to wykazuje też aktywność bakteriobójczą i bakteriostatyczną.
Zabiegi świetlne powinny być stosowane pod nadzorem licencjonowanego terapeuty lub lekarza. Jednak istnieją techniki, które możemy stosować we własnym zakresie, w domowym zaciszu,
co niewątpliwie jest dodatkową zaletą terapii świetlnej.
Literatura:
- Mika T, Kasprzak W: Fizykoterapia. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2001,
s.85-133. - Straburzyńska-Lupa A, Straburzyński G: Fizjoterapia. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004, s.377-424.