Sarkoidoza – objawy, leczenie, dieta

sarkoidoza objawy leczenie przyczyny dieta
🕣 4 min czytania

Aktualizacja: 7 marca, 2025

Sarkoidoza to choroba doskonale znana wszystkim sympatykom słynnego serialu „Dr. House”. Jej podejrzenie stawiane było przez tytułowego lekarza w niemal co drugim odcinku. Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, jak podstępnie może rozwijać się owo schorzenie, gdyż początkowo zazwyczaj nie ukazuje ono swoich objawów lub są one niezauważalne. Przeczytaj artykuł i dowiedz się więcej o tej immunizacyjnej chorobie!

Sarkoidoza

Istnieje wiele schorzeń mających duży wpływ na zdrowie publiczne. Jednym z nich jest właśnie sarkoidoza, która jest wieloczynnikową chorobą ogólnoustrojową. Występuje w różnych grupach wiekowych, jednak ponad 80% chorych to osoby między 20. a 50. rokiem życia. Ryzyko zachorowania jest dość niskie i wynosi ok. 0,85% w przypadku rasy białej oraz 2,4% u rasy czarnej. Sarkoidoza cechuje się występowaniem stanu zapalnego o charakterze ziarniakowym. Pierwszy jej opis pojawił się w 1869 roku. Zarówno jej etiologia, jak i mechanizmy powstawania nie są w pełni poznane i zrozumiałe. Uważa się, że zależeć może od wielu czynników, m.in. płci, rasy czy wieku, jednak badania nie są dość dokładne, by móc wyciągnąć z nich odpowiednie wnioski.

Prawdopodobna hipoteza mówi, iż przyczyną tej choroby może być zależność między czynnikami osobniczymi, procesami zakaźnymi oraz niezakaźnymi i czynnikami środowiskowymi a podatnością genetyczną. Dotykać ona może wielu narządów, z tego względu mogą wystąpić trudności w jej diagnozowaniu. Najczęściej jednak spotykana jest w obrębie płuc. Ciekawy jest fakt, że niekiedy sarkoidozę wywołać może terapia innego schorzenia, np. nowotworów. Z drugiej strony dotyczyć może ona serca, wątroby, a także skóry, co stanowi ok. 25% wszystkich przypadków. W każdej postaci pojawiają się jednak ziarniaki. Niestety, kiedy zmiany sarkoidalne pojawiają się w miejscu urazów skórnych (także tych powstałych w wyniku interwencji chirurgicznych, szczepień czy tatuowania), prowadzą do powstania trwałych blizn.

Warto zwrócić uwagę, że naukowcy zaobserwowali, iż istnieje ujemny związek między występowaniem sarkoidozy a paleniem tytoniu. Mechanizmy takiej reakcji niestety nie są poznane, ale ciągle trwają nad tym badania. Prawdopodobnie palenie może zakłócać proces aktywacji limfocytów (makrofagów), odpowiedzialnych za powstawanie ziarniaków. Z drugiej jednak strony odkryto dodatni związek między otyłością a występowaniem choroby (w przypadku osób z nadwagą zależności tej nie zauważono). Podobnie jak wcześniej nie jest znana patogeneza tegoż procesu, ale najprawdopodobniej związany jest on z nadmiernym wydzielaniem leptyny u osób otyłych. Substancja ta cechuje się działaniem silnie immunomodulującym, co zwiększa ryzyko autoimmunizacji i jednocześnie sarkoidozy.

Sarkoidoza – objawy

Sarkoidoza cechuje się wielonarządowymi objawami zależnymi od tego, który narząd jest dotknięty schorzeniem. Głównymi objawami, na podstawie których dokonuje się rozpoznania, są: niewyjaśniony kaszel, duszności, łatwe męczenie się, stany podgorączkowe oraz rumieniowe stany skórne czy utrata apetytu i objawy konstytucyjne. Symptomy ze strony układu mięśniowo-szkieletowego są niezwykle rzadkie. Zalicza się do nich m.in. artropatię, zmiany kostne, a także miopatię. Mogą się one uwidaczniać zarówno w początkowym stadium choroby, jak również powstawać wraz z jej rozwojem. Niekiedy pojawić się może artralgia (ból obejmujący jeden lub wiele stawów) czy zapalenie stawów. W przewlekłym stanie choroby możemy mieć do czynienia także z powikłaniami szkieletowymi, a w bardzo rzadkich przypadkach mogą się także rozwijać schorzenia mięśni.

Sarkoidoza – leczenie

Leczenie zależne jest, jak w większości schorzeń, od stadium i miejsca rozwoju choroby. Uważa się, że u prawie 2/3 pacjentów może wystąpić spontaniczna remisja. Niestety u 10%–30% chorych sarkoidozę cechuje przebieg przewlekły lub postępujący. Preparaty farmaceutyczne stosowane są w przypadku, kiedy istnieje ryzyko nieodwracalnego uszkodzenia narządu, znacznej progresji choroby czy przy pojawieniu się objawów mających istotny wpływ na jakość życia. Zazwyczaj w przypadku problemów z układem mięśniowo-szkieletowym wystarcza zastosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) czy kortykosteroidów, by doprowadzić do zaniku objawów. W przypadkach bardziej opornych konieczne okazać może się zastosowanie leków immunosupresyjnych, np. Metoteksatu czy inhibitorów TNF-a.

Sarkoidoza – dieta

Rozpoznanie sarkoidozy w początkowej fazie daje wysokie rokowania, jeśli chodzi o możliwość wystąpienia spontanicznej remisji w ciągu dwóch lat od diagnozy (obserwowana jest w 50–90% przypadków). Im wyższe stadium choroby, tym gorsze prognozy i szanse na szybkie ustąpienie. W przypadku dość częstej u tych pacjentów hiperkalcemii należy bezwzględnie ograniczyć podaż witaminy D z dietą. Równoznaczne z tym jest również zmniejszenie ekspozycji na słońce, gdyż głównie to właśnie w ten sposób składnik ten dostarczany jest do ustroju. Do produktów bogatych w witaminę słońca zaliczamy m.in. tłuste ryby i oleje rybie, a także pestki dyni czy orzechy. Dodatkowo, podobnie jak w przypadku innych chorób autoimmunizacyjnych, takich jak np. Hashimoto, warto zwrócić uwagę na problem nietolerancji i wykonać diagnostykę w kierunku glutenu oraz laktozy (wyłącznie, jeżeli pacjent odczuwa nieprzyjemne dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego) i zastosować odpowiednią dietę eliminacyjną w momencie postawienia diagnozy. Oczywiście istnieją inne produkty, po których może pogarszać się stan chorego, m.in. warzywa psiankowate (tj. papryka, pomidor, ziemniaki) czy też warzywa strączkowe. Najważniejsza jest obserwacja pacjenta i jego odczuć po spożyciu określonych grup produktów, tak, by jak najszybciej mógł on powrócić do zdrowia i aby nie pogorszyć jego stanu.

Podsumowując, sarkoidoza to choroba o bardzo podstępnym przebiegu, której objawy nie zawsze świadczyć mogą jednoznacznie o diagnozie. Najlepsze rokowania mają miejsce w przypadku wczesnego rozpoznania. Wówczas możliwość samoczynnej remisji schorzenia jest niezwykle wysoka. Nieleczona przypadłość może zaś doprowadzić nawet do śmierci.

Literatura:

  1. Baughman R. P., Treatment of sarcoidosis, Panminerva Med. 2013,
  2. Baughman R. P., Teirstein A. S., Judson M. A. i in., Clinical charackeristic of patients in a case control study of sarcoidosis, American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine. Vol. 164. No. 10,
  3. Culver D. A., Sarcoidosis, Immunol Alergy Clin. North Am., 2012.
  4. Hocevar K., Maver A., Kunej T., Peterlin B., Sarcoidosis related novel candidate genes identified by mulki-omics integrative analyses. OMICS. 2018
  5. Modaresi E. J., Culver D., Plesec T., John B., Clinical presentation and protocol for management of hepatic sarcoidosis. Expert Rev Gastroenterol Hepatol. 2015
  6. Ruocco E., Gambardella A. i in., Cutaneous sarcoidosis: an intriguing model of immune dysregulation. International Journal of Dermatology. Vol. 54
  7. Shariatmaghani S., Salari R. i in., Musculoskeletal manifestations of sarcoidosis: a review article. Curr. Rheumatol. Rev. 2018
  8. Soto-Gomez N., Peters J. I., Nambiar A. M., Diagnosis and management of sarcoidosis. Am Fam Physician. 2016
  9. Ungprasert P., Crowson C. S., Matteson E. L., Smoking, obesity and risk of sarcoidosis: a population-based nested case-control study. Respir Med. 2016
Opublikowano ponad miesiąc temu
Oceń artykuł
Oceń artykuł
Autor artykułu:
Paulina Chrzan
Paulina Chrzan , Dietetyk z zamiłowaniem do zawodu. Szczególnym zainteresowaniem darzy dietetykę kliniczną, której różne koncepcje i nowości na bieżąco weryfikuje z aktualnymi i rzetelnymi badaniami naukowymi.
Dodaj do ulubionych