Hiponatremia – przyczyny, objawy, leczenie

hiponatermia przyczyny leczenie
🕣 3 min czytania

Aktualizacja: 10 marca, 2025

Hiponatremia to zaburzenie gospodarki wodno-elektrolitowej. Organizm każdego człowieka posiada zdolność utrzymywania równowagi w środowisku wewnętrznym, w którym zachodzą różne procesy biologiczne. Stan ten nazywany jest w medycynie homeostazą. Najczęściej pojęcie to odnosi się do utrzymania stałej temperatury ciała, kontroli ciśnienia tętniczego krwi, kontroli stężeń związków chemicznych w płynach ustrojowych czy równowagi płynów ustrojowych. Poważne zaburzenie homeostazy wywołane szeregiem czynników zarówno środowiskowych, jak i genetycznych może przyczynić się do rozwoju różnych jednostek chorobowych, niekiedy zagrażających życiu. W dzisiejszym artykule przedstawimy Państwu jedno z takich zaburzeń, które wykazuje ścisłe powiązanie z gospodarką wodno-elektrolitową. Zapraszamy do lektury!

Hiponatremia

Hiponatremia jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej w praktyce klinicznej. Z danych zgromadzonych przez Department of Nephrology, Hypertension and Kidney Transplantation w Łodzi wynika, że blisko 15–20% pacjentów hospitalizowanych i nawet do 20% pacjentów w stanie krytycznym bywa dotkniętych tym stanem. Niedobór sodu w surowicy krwi jest zjawiskiem niekorzystnym, bowiem wydłuża często czas hospitalizacji pacjenta i może doprowadzić do wielu objawów klinicznych, w tym tych zagrażających życiu.

Natremia, a więc stężenie sodu we krwi jest jednym z podstawowych parametrów morfologicznych podlegających monitorowaniu. Prawidłowy zakres normy dla stężenia sodu w osoczu (i płynach międzykomórkowych) mieści się w granicach 135–145 mmol/l.  W sytuacji zachwiania gospodarki wodno-elektrolitowej na skutek różnych czynników istnieje ryzyko spadku owego stężenia poniżej 135 mmol/l, co jest definiowane zjawiskiem hiponatremii.

Zjawisko to może przebiegać z hipowolemią (zmniejszoną ilością krwi krążącej), normowolemią (bez obrzęków) bądź hiperwolemią (przepełnienie naczyń, nadmierna ilość krwi).

W przypadku hiponatremii z hipowolemią dochodzi do większej utraty elektrolitów niż wody przez nerki, skórę, przewód pokarmowy czy krwawienia. Chcąc utrzymać równowagę płynów w ustroju, nerki w zaistniałej sytuacji starają się ponownie wchłaniać w kanalikach nerkowych wodę (wraz z elektrolitami) powodując tym samym dalsze „rozcieńczenie” płynu pozakomórkowego i tym samym utrzymanie hiponatremii. Zjawisko to można porównać do próby przecedzenia soku z miąższem przez sito. Przecedzony przez sito (nerki) sok (woda) pozbawiony jest miąższu (elektrolity), które pozostały na drobnych oczkach sita. Powodem utraty wody i elektrolitów w tym wypadku mogą być przewlekłe biegunki, wymioty czy nawet oparzenia.

Hiponatremia z normowolemią wynika z defektu polegającego na wydalaniu pozbawionej elektrolitów wody przez nerki. Problem w tym przypadku może leżeć po stronie hormonów (nadmierne wydzielanie wazopresyny), choroby tarczycy (przy niedoczynności następuje zwiększone wchłanianie zwrotne w kanalikach nerkowych), błędów dietetycznych (nadmierna konsumpcja piwa będąca przykładem „diety” niskosodowej).

Ostatnim różnicującym typem jest Hiponatremia hiperwolemiczna, u której podłoża leży nadmierna konsumpcja płynów o charakterze hipotonicznym (stosowanym w zapobieganiu odwodnienia). Często obserwowanym zjawiskiem przy tego typu natremii jest tzw. „hiponatremia maratończyków”. Wynika ona z nadmiernej konsumpcji płynów (tzw. Zatrucie wodne) przez sportowców uprawiających biegi długodystansowe.

Hiponatremia – przyczyny

Niedostateczne stężenie sodu w surowicy krwi może być przyczyną wielu składowych. Poniżej przedstawiamy niektóre z nich:

  • dieta ubogosodowa (samoistnie występuje stosunkowo rzadko);
  • intensywny wysiłek fizyczny połączony z nadmierną konsumpcją płynów (tzw. Zatrucie wodne);
  • niekontrolowana konsumpcja preparatów lub leków o charakterze diuretycznym (moczopędnym);
  • niedoczynność tarczycy;
  • zaburzona gospodarka hormonalna – zespół nadmiernego wydzielania wazopresyny (Syndrome of Inappropriate Antidiuretic Hormone Hypersecretion – SIADH);
  • nadmierna potliwość na skutek np. intensywnego wysiłku fizycznego;
  • choroby nerek – głównie niewydolność tego narządu;
  • utrata soli mineralnych i wody przez przewód pokarmowy na skutek przewlekłych biegunek, wymiotów, niedrożności przewodu pokarmowego.

Hiponatremia – objawy

Objawy hiponatremii w głównej mierze zależą od tempa rozwoju  oraz stopnia zaawansowania schorzenia. Występujący niedobór sodu zdiagnozowany w czasie krótszym niż 48h określany jest mianem hiponatremii ostrej. Jeżeli schorzenie trwa dłużej niż 48h wówczas definiuje się ją jako przewlekłą.

Do najczęściej odnotowywanych objawów zalicza się :

  • złe samopoczucie – 49%,
  • zawroty głowy – 47%,
  • wymioty – 35%,
  • splątanie – 17%,
  • zapaść – 17%,
  • bóle głowy – 6%,
  • drgawki – 0,9%.

Hiponatremia – leczenie

Leczenie hiponatremii sprowadza się do wyrównania gospodarki sodowej we krwi pacjenta. Niezbędna w tym celu jest specjalistyczna opieka lekarska. Leczenie hiponatremii hipowolemicznej opiera się o podaż 0,9% roztworu chlorku sodu (NaCl) w celu unormowania wolemii. Terapia hiponatremii normowolenicznej z uwagi na łagodniejszy przebieg powinna być prowadzona w oparciu o występujące objawy kliniczne. Ostatni typ – hiponatremia hiperwolemiczna wymaga wprowadzenia restrykcji w podaży płynów, podaży 3% roztworu NaCl, a także wprowadzenia waptanów (leków hamujących receptory hormonu wazopresyny). W skrajnych przypadkach rozważa się także leczenie nerkozastępcze.

 

Literatura:

  1. Rosner M.H., Kirven J. Exercise-associated hyponatremia. Clin. J. Am. Soc. Nephrol. 2007; 2: 151–161.
  2. Verbalis J.G., Goldsmith S.R., Greenberg A. i wsp. Hyponatremia treatment guidelines 2007: Expert panel recommendations. Am. J. Med. 2007; 120: S1–S21.
  3. Verbalis J.G. Diagnosis and treatment of hyponatremia due to the syndrome of inappropriate antidiuretic hormone secretion. ASN Kidney Week Educational Symposium, November 10, 2011, Philadelphia.
  4. Adrogue H.J., Madias N.E. Hyponatremia. N. Engl. J. Med. 2000; 342: 1581–1589.
  5. Sahay M., Sahay R.: Hyponatremia: A practical approach. Indian J Endocrinol Metab. 2014 Dec; 18(6): 760–771
Opublikowano ponad miesiąc temu
Oceń artykuł
Oceń artykuł
Autor artykułu:
dietetyk kliniczny Tomasz Chudziński
dietetyk kliniczny Tomasz Chudziński , Dyplomowany dietetyk. Członek Polskiego Towarzystwa Dietetyki, ekspert żywieniowy programu „Smaczny temat”. Współzałożyciel poradni dietetycznej "Medycyna żywienia".
Dodaj do ulubionych