Diabulimia – zaburzenie odżywiania u osób z cukrzycą typu I

Większość osób, które chce schudnąć albo zmienić swoje nawyki odżywiania na bardziej zdrowe, zna bardzo dużo diet, wie co jeść i ile pić, włącza w proces odchudzania aktywność fizyczną. Zdobywa także wiedzę psychologiczną na temat motywacji i nawyków odżywiania, by zmienić swoje zachowanie i sprawić, aby szczupła sylwetka pozostała na dłużej, bez efektu jo-jo. Takie działania na pewno będą korzystne dla organizmu, jednak bez zrównoważonego i zbilansowanego podejścia do zagadnienia odchudzania nikt nic nie wskóra, a może tylko przysporzyć sobie problemów.

Te zasady tyczą się każdego z nas, a w szczególności powinny na nie zwracać uwagę i ich przestrzegać osoby, które borykają się z różnymi chorobami. Wówczas trudniej jest pogodzić chęć posiadania szczupłego ciała z licznymi problemami wynikającymi z danego schorzenia.  

Angielskie słowa diabetes (dieta) oraz bulimia pozwoliły na stworzenie słowa diabiulimia, które określa zaburzenie odżywiania występujące u osób ze zdiagnozowaną cukrzycą insulinozależną I typu. Zaburzenie to polega na tym, że chorzy nie przyjmują dawek insuliny, ponieważ nie chcą przytyć i bardziej dbają o swój wygląd aniżeli o zdrowie. Problem ten dotyczy głównie młodych kobiet w wieku od 15 do 30 lat.

 

Cukrzyca typu I a insulina

Cukrzyca insulinozależna typu I określana była kiedyś młodzieńczą, ponieważ dotyczy ona głównie młodych ludzi w wieku od około 14 do 30 roku życia. Mówi się o niej jako o najczęstszej chorobie przewlekłej wieku rozwojowego. Jest to choroba autoimmunologiczna, ponieważ układ odpornościowy atakuje swój własny organizm. Stanowi wynik niszczenia komórek beta trzustki poprzez pobudzenie układu odpornościowego, który wytwarza przeciwciała odpowiedzialne za jej stopniowe wyniszczanie. Doprowadza to do niedoboru insuliny, która jest odpowiedzialna za prawidłowy przebieg metabolizmu białek, tłuszczów i węglowodanów. Efektem spadku insuliny jest gromadzenie się glukozy we krwi, a taki stan utrzymujący się przez długi czas zagraża zdrowiu i życiu. Sama choroba zapoczątkowana jest zwykle przez czynniki genetyczne i środowiskowe (dieta, klimat), które uruchamiają procesy niszczące trzustkę. Ten proces może trwać już od życia płodowego i stopniowo się rozwijać nawet do kilkudziesięciu lat przed wystąpieniem pierwszych symptomów choroby.

Podstawowymi objawami cukrzycy typu I są: częstomocz (poliuria) jako skutek nadmiernego pragnienia i wypijania dużej ilości płynów w ciągu doby, spadek masy ciała, senność, osłabienie, skłonność do infekcji, rozmyte widzenie czy nudności. Leczenie cukrzycy polega na odpowiednim utrzymywaniu stężenia glukozy we krwi, aby uniknąć ostrych i przewlekłych powikłań. Można temu zapobiec stosując podstawowy lek, jakim jest właśnie insulina. Na początku podaje się ją dożylnie razem z różnymi elektrolitami i płynami, by wyrównać stężenie glukozy we krwi. Następnie przechodzi się do wstrzykiwania jej podskórnie za pomocą osobistej pompy insulinowej.

Tak naprawdę etiologia tego rodzaju cukrzycy nie jest jeszcze dobrze poznana. Wśród możliwych przyczyn wymienia się: zakażenia wirusowe (np. różyczki), krótki okres karmienia piersią lub też zastępowanie mleka matki mlekiem krowim; spożywanie azotynów lub stres.

 

Diabulimia – igranie z insuliną

Osoby z diabulimią celowo pomijają przyjmowanie insuliny, ponieważ może ona powodować zwiększenie masy ciała. Aby tego uniknąć rezygnują z aplikowania leku, by mieć kontrolę nad wyglądem swojego ciała. Problem ten dotyczy głównie młodych, chorujących kobiet i odnosi się do innego zaburzenia odżywiania jakim jest bulimia. Wskazuje się na podobieństwo schorzeń, które prowadzą do utraty wagi, ponieważ w przypadku diabulimi wydalana glukoza jest w sposób naturalny przez nerki, a w przypadku bulimii prowokuje się wymioty. Jednak cel jest ten sam – zmniejszyć wagę ciała w celu osiągnięcia szczupłego wyglądu. Działania te są bardzo niebezpieczne dla zdrowia i mogą doprowadzić do śmierci. Pomijając dawkę insuliny diabetycy doprowadzają organizm do stanu, w którym obniża się jego masa ciała, zwiększa się pragnienie oraz występuje moczopędność. Pojawiają się bóle głowy oraz wzmożona senność. W następnym etapie nieprzyjmowania insuliny nasilają się wcześniejsze objawy, zanikają mięśnie i ciągle spada masa ciała. Później dochodzi do skrajnego wyczerpania organizmu, uszkodzeń nerek, układu krążenia i wzroku. Nie przyjmowanie insuliny może wywołać śpiączkę i śmierć chorej osoby. Wszystko to w celu osiagnięcia szczupłego wyglądu.

Otoczenie chorej osoby może dostrzec pewne symptomy świadczące o odstawieniu insuliny. Niepokoić powinny takie oznaki, jak to, że mimo przyjmowania pożywienia osoba chora widocznie chudnie, nie mija uczucie zmęczenia i senności, utrzymuje się wysokie stężenie glukozy i często oddawany jest mocz. Dostrzeżenie tych objawów i odpowiednia reakcja mogą uchronić osoby chore przed pogarszającym się ich stanem zdrowia.  

W wyścigu o realizowanie kanonu współczesnego piękna ważna jest świadomość konsekwencji swoich działań, a szczególnie jest ona istotna, gdy w codziennym życiu towarzyszy nam poważna choroba. Opisywane zaburzenie, jakim jest diabulimia w dłuższej perspektywie czasu, może i wywołuje efekt chudnięcia, ale niesie ze sobą znacznie większe skutki, doprowadzając nawet do śmierci. Ważne, by w chęci bycia szczupłym nie tracić głowy, ani tym bardziej zdrowia.