Opinie
Twoja opinia jest ważna. Zarówno dla nas jak i innych osób korzystających z naszego serwisu.
Chcesz być na bieżąco?
Mocznik stanowi końcowy produkt przemiany białek w organizmie, a zarazem jest organicznym związkiem chemicznym powstającym w cyklu ornitynowym. Ta syntetyzowana w wątrobie substancja tworzona jest z argininy w reakcji katalizowanej przez arginazę, a następnie wydzielana wraz z potem (przez skórę) i moczem. Choć wynik powyżej górnej granicy normy na ogół świadczy o pogorszeniu czynności nerek, warto podkreślić, iż poziom mocznika zwiększa się również fizjologicznie – wraz z wiekiem.
Mocznik to naturalna substancja chemiczna powstająca w organizmie jako metabolit białek i innych związków azotowych [2]. Jest on wydalany przede wszystkim przez nerki, w zależności od stopnia diurezy. Badanie poziomu mocznika we krwi służy diagnostyce funkcji nerek i chorób metabolicznych. Istotne wskazanie do oznaczenia stężenia tego związku stanowi również ocena katabolizmu białkowego u chorych dializowanych. Aczkolwiek czułość i swoistość oznaczania stężenia mocznika w celu oceny funkcji nerek są znacznie mniejsze niż oznaczanie poziomu kreatyniny w surowicy krwi. Podwyższone wartości obserwowane są bowiem dopiero przy upośledzeniu funkcji nerek poniżej 25% [3].
Oznaczenie mocznika jest jednym z podstawowych badań biochemicznych wykonywanych w diagnostyce chorób nerek jak również w celu oceny skuteczności dializy. Prawidłowe stężenie mocznika w populacji dorosłych Powinno mieścić się w przedziale: 2,0–6,7 mmol/l (15–40 mg/dl), choć wartość ta może nieznacznie się różnić w poszczególnych laboratoriach. Poziom mocznika we krwi w znacznym stopniu uzależniony jest od:
Warto wiedzieć, iż w diagnostyce chorób nerek znalazł zastosowanie współczynnik wyrażany jako stosunek stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, za pomocą którego możliwe jest różnicowanie przyczyn azotemii.
Zwiększone stężenie mocznika zazwyczaj związane jest z obniżeniem perfuzji nerkowej, skąpomoczem i bezmoczem [5]. Ponadto podwyższona wartość tego związku może być wynikiem uszkodzenia tkanek ciała (oparzenia, rozległe urazy, zmiażdżenie tkanek); nasilonego katabolizmu w przebiegu glikokortykoterapii, nadczynności tarczycy, chemioterapii nowotworów, odwodnienia, a także spożywania zbyt dużej ilości białka, zwłaszcza pochodzenia zwierzęcego. Warto podkreślić, iż w przypadku ciężkich uszkodzeń nerek z ograniczeniem filtracji dochodzi do znacznego zmniejszenia wydalania mocznika, a w konsekwencji znacznego wzrostu jego stężenia w surowicy.
Prawidłowo zbilansowane żywienie niewątpliwie odgrywa ważną rolę w dietoterapii i dietoprofilaktyce schorzeń różnych narządów, w tym nerek. W praktyce klinicznej w celu wyregulowania poziomu mocznika we krwi często stosuje się dietę z ograniczeniem białka, na które organizm wykazuje upośledzoną tolerancję. Celem diety jest zapobieganie nadmiernemu wytwarzaniu toksycznych dla organizmu produktów przemiany białkowej.
CO POMAGA, A CO SZKODZI, czyli kilka praktycznych wskazówek dla osób będących na diecie niskobiałkowej:
Wszelkie odchylenia od normy niewątpliwie wymagają konsultacji lekarskiej, celem postawienia trafnej diagnozy oraz ustalenia przyczyny nieprawidłowego poziomu mocznika we krwi. Konsultacja specjalistyczna jest niezbędna także u pacjentów z rozpoznaną już przewlekłą chorobą nerek.
Literatura:
Twoja opinia jest ważna. Zarówno dla nas jak i innych osób korzystających z naszego serwisu.
Bądź na bieżąco, nie przegap okazji bycia zdrowym!