Insulinoodporność – dieta i charakterystyczne objawy

Węglowodany, które dostarczamy wraz z pożywieniem są głównym źródłem energii dla naszego organizmu. Aby rozłożone cukry dostały się do tkanek, muszą zostać przetransportowane przez insulinę. Lecz czasem ten proces zostaje zaburzony, co wtedy?

 

Insulinoodporność

Węglowodany są rozkładane przez enzymy występujące w naszym układzie pokarmowym, a ich rozpad zaczyna się już w jamie ustnej. W efekcie tego do krwi trafiają rozłożone, krótkie cząsteczki cukrów prostych, które są następnie transportowane do komórek organizmu. Jeśli posiłek zawierał dużo cukrów prostych to ich stężenie we krwi podnosi się gwałtowniej i do wyższego poziomu niż w przypadku posiłków z przewagą węglowodanów złożonych. Jednak czasami organizm nie funkcjonuje prawidłowo, komórki stają się odporne na działanie insuliny, a stężenie cukru we krwi jest dłużej wysokie. W takiej sytuacji mówimy o insulinoodporności, na którą wpływ ma kilka czynników. W efekcie tego komórki mięśniowe otrzymują mniej źródła paliwa niż tkanki tłuszczowe, przez co adipocyty (komórki syntetyzujące i magazynujące tłuszcze proste) gromadzą zwiększoną ilość energii w postaci tkanki tłuszczowej. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku cukrzycy typu II, która najczęściej jest związana z dużą nadwagą osoby chorej lub w przypadku stosowania insuliny przed sportowców wyczynowych w celu zwiększenia masy mięśniowej.

Insulinoodporność – objawy

Badanie transportowania i wchłaniania węglowodanów polega na sprawdzeniu stężenia cukrów we krwi na czczo oraz po godzinie oraz dwóch od spożycia 75 g glukozy. Normy wynoszą odpowiednio:

• na czczo – 70 – 90 miligramów na decylitr
• po 1 h. – 110 – 120 mg/dl,
• po 2 h. – max.100 mg/dl

Niewłaściwy metabolizm węglowodanów objawia się problemami trawiennymi, wahaniami nastroju wraz ze stanami depresyjnymi, problemami ze skupieniem się i koncentracją, gorszą regeneracją i jakością snu. Wszystkie te objawy są spowodowane nierównomiernym odżywieniem komórek mięśni i mózgu w ich główne paliwo.

 

Dieta przy insulinoodporności

Przede wszystkim należy wzbogacić swoją dietę o produkty bogate w błonnik, który spowalnia wchłanianie. Należy również zjadać kilka mniejszych posiłków w ciągu dnia, zamiast jednego czy dwóch obfitych. Kolejnym ważnym krokiem jest ograniczenie niezdrowych źródeł węglowodanów prostych, a więc cukrów. Chodzi tutaj głównie o słodycze oraz słodzone napoje. Niestety dziś w coraz większej ilości produktów możemy znaleźć w składzie cukier lub jego tańszą wersję – syrop glukozowo-fruktozowy. Te zmiany w diecie pozwalają na utrzymanie stałego poziomu cukru we krwi. Wskazane jest również zwiększenie aktywności fizycznej, dzięki czemu komórki mięśniowe stają się bardziej wrażliwe na działanie insuliny. 

Przy insulinoodporności przede wszystkim należy wzbogacić swoją dietę o produkty bogate w błonnik.

W przypadku zdiagnozowanej choroby należy udać się do dietetyka w celu ułożenia zbilansowanej diety, w której każdy posiłek będzie bogaty w węglowodany długowchłanialne. Przykładowy jadłospis przy insulinooporności znajdziesz tutaj!

Ważnym aspektem komponowania posiłków jest ich indeks glikemiczny (czyli IG). Wskaźnik ten podaje, o ile podniesie się poziom cukru we krwi po spożyciu danego produktu czy potrawy. Jednak współczynnik ten jest zależny od składu posiłku (tłuszcze i błonnik spowalniają wchłanianie) oraz od techniki przygotowania produktu (gotowane warzywa posiadają wyższy indeks).

Należy za to zadbać, aby dieta była oparta o zasady racjonalnego, zdrowego żywienia, zapominając o wszelkich nowoczesnych „modnych” dietach, które u osób chorych mogą być bardzo niebezpieczne!

Warto również pilnować systematyczności i konsekwencji posiłków tak, aby nie narażać się na niepotrzebne ryzyko. Przypilnujmy odpowiedniej długości snu oraz ruszajmy się kilka razy w tygodniu nie tylko dla kondycji, ale również dla poprawienia odżywienia naszego organizmu.